English
What is in a name? For me, it does mean quite a lot. It's an oft asked question: 'Why Strongheart? What's behind it?'

I will preface this by stating that this is a rather personal post. If you'd rather not learn about some parts of my personal life, this post is perhaps not for you. If you are ok with seeing the very human side of me... here it is.

Let's go back to 2020... it was a hard year. For everyone. For many, it was tragic, losing loved ones to a virus that seemed like it would never stop.

My pain started just before the pandemic, at the end of 2019. I'm a dog person; as in dogs vs cats. I adopted a mature Staffie cross in 2011 with my ex-husband. We called her Poughkeepsie Mae. A lot of you are familiar with this name because of my custom Beaumont. It's named after her. The money my ex and I saved in 'her account' for her pre-existing health issues (that no insurance would cover) was split between us when she died. So, she 'bought' my Beaumont frame for me.

I don't have children and any maternal instincts I had were unleashed when I adopted that girl. I say unleashed because, if anyone, or their dogs, wrongly touched a hair on her little toe, the red mist descended. I've never loved anyone, human or otherwise, with the ferocity with which I loved that dog. She was my world.

In Oct 2019, she was approximately somewhere between 16-18 years old; a very elderly lady. She had also, unbeknownst to us, developed cancer in many parts of her roly-poly little body. One night she started struggling to breathe. The next day, the vet said it was time to let her go.

I get that not everyone will understand the bond that can develop between a human and their dog so, you will have to just believe me when I say that a part of me died that day when I said goodbye to her.

I found myself without a point in life. Everything I did was scheduled around her medication, her walks, our snuggling time. Everything. She was my best friend, my sister/daughter/mother, my confidant. I was at a loss with what to do with myself. I felt like a fragmented being.

A few months later, I realised that the 13 year marriage I was in was no longer working for me. So, I decided to leave. It was a bad time. England had just entered into a full on lock down. I didn't know where to go. I had literally just (days before lock down was announced) secured a full time mechanics job. Everything was up in the air.

Luckily, the bike shop stayed open throughout the pandemic so, I had a secure income. I moved from friend's house to friend's house until finding a professional house share. I also, through the bike shop, met my current boyfriend later that year. Let it suffice to say that it was a very rocky start and having recently left a long term relationship, it was emotionally very challenging.

It took a long time to process the grief of losing my dog and the grief of ending a long term relationship. Entering into a new relationship that constantly felt on tenterhooks compounded all that so I spent a number of months questioning everything.

In July of 2021 a ray of sunshine arrived; I was invited to teach basic trailside mechanics at Sisters In the Wild at their summer gathering. I couldn't wait. It was going to be amazing (spoiler: it was). Then, three days before departure to the Lake District, I had news that my mom, who had been missing for 14 years, had been found dead. I don't want to go into the details as it's a very complicated and painful topic.

Returning home after the event, the come down was hard having had that news in my head the entire time. My romantic relationship was still very challenging and it was touch and go as to whether we would last as he was in Poland full time. I was struggling emotionally and found myself disengaging from a lot of things that used to bring me joy.

In October, my little sister, and only close relative was driving to a storm shelter in Tennessee, where she lives, and was picked up by a tornado and thrown several hundred feet. Seeing her in the hospital bed, all black and blue, and then seeing the flattened car... one can't help but think of what could have happened that night. However, she was in one piece and would recover in a few months.

Now, all I had to do was make it to Xmas. I had secured a week off, my boyfriend was going to join me for a week (he was working in Gibralter at the time) and I was going to relax like nobody's business and have myself a damn good time.

He was due to fly in on 19th Dec. On 18th Dec, at work, I started coughing and felt a bit ropey. So much so that I requested to go home. Woke up on the 19th feel awful and tested positive for covid. Phoned my boyfriend and told him, as he was entering the airport, not to fly. I spent the entire holiday isolated in my bedroom. One of my housemates was already away with family and the other, bless him, would sit outside my door and chat to me in the days before and after he went to his family home. (I will always be grateful for those chats, Sean!!! You kept me from getting thoroughly depressed.)

At this point, I'd already started thinking about starting my own business. Having chatted to my friend, former mentor and co-op member, Ryan (of RyanBuildsWheels), I decided that at some point I would do it. I just didn't know when. I'd started toying with various names and started talking to my good friend Chris about the busines idea. What am I going to call myself??

Throughout January, I wasn't aware of it until later but, I was struggling with long covid (it lasted until April). I had to cut my hours to three days a week and I wasn't getting along with my boss in our working relationship. It was time.

Still not settled on a business name. I had pages and pages of potential names. I solicited friends in the UK and the US to send ideas, to tell me what the first word that came to mind was when they thought of me what their fondest memory was that I was a part of. Nothing felt right.

I was having a conversation with someone, I cannot remember who, about what an emotional rollercoster the previous two years had been. (Chris, was that you?) How I wanted to force 2022 to be my year, damn it, and that I was going to seize it with everything I had, make my own opportunities, get out of this funk that I was in. BUT... I had to do so with a strong heart and mind. HOLD UP. Stong heart. Strongheart. Hey, that's ok. It sounds ok. It looks ok. It feels ok. Is it in use? No. Send it out to all friends for feedback, stat.

One thing that came from my group of close friends from high school was the use of 'wheel works' as this gave the sense that I was doing something myself with my own hands and it is reminiscent of the working class steel town in which I grew up in the MidWest of the US.

Chris started designing fonts, looking at colour pallets and... here we are. Still, today, right now, I'm trying to forge ahead with a strong heart and strong mind. Let's hope this propels me through this new life in, yet another, new country.

Język Polski (Translated with DeepL so forgive me any mistakes, my Polish is not quite ready for this kind of translating.)

Co kryje się w nazwie? Dla mnie ma ona spore znaczenie. To często zadawane pytanie: "Dlaczego Strongheart? Co się za tym kryje?

Na wstępie zaznaczę, że jest to dość osobisty wpis. Jeśli wolisz nie dowiadywać się o niektórych częściach mojego życia osobistego, ten post być może nie jest dla ciebie. Jeśli nie masz nic przeciwko zobaczeniu mojej bardzo ludzkiej strony... oto ona.

Wróćmy do 2020 roku... To był ciężki rok. Dla wszystkich. Dla wielu był tragiczny, stracili bliskich z powodu wirusa, który wydawał się nigdy nie zatrzymać.

Mój ból zaczął się tuż przed pandemią, pod koniec 2019 roku. Jestem miłośniczką psów, a nie kotów. W 2011 roku wraz z byłam mężem adoptowałam dojrzałą suczkę rasy Staffie. Nazwaliśmy ją Poughkeepsie Mae. Wielu z was zna to imię ze względu na moją zwyczajową Beaumont. To jej imię. Pieniądze, które wraz z byłam mężem zaoszczędziliśmy na "jej koncie" w związku z jej wcześniejszymi problemami zdrowotnymi (których nie pokrywało żadne ubezpieczenie), zostały podzielone między nas, gdy zmarła. Tak więc "kupiła" dla mnie moją ramę Beaumont.

Nie mam dzieci i wszelkie instynkty macierzyńskie, które miałam, zostały uwolnione, gdy adoptowałam tę dziewczynę. Mówię uwolnione, ponieważ jeśli ktokolwiek lub jego psy niesłusznie dotknęły włosa na jej małym palcu, zstąpiła czerwona mgła. Nigdy nie kochałam nikogo, człowieka ani nikogo innego, z taką dzikością, z jaką kochałam tego psa. Była moim światem.

W październiku 2019 roku miała około 16-18 lat; była bardzo starszą kobietą. Miała również, o czym nie wiedzieliśmy, raka w wielu częściach swojego małego, pulchnego ciała. Pewnej nocy zaczęła z trudem oddychać. Następnego dnia weterynarz powiedział, że czas pozwolić jej odejść.

Zdaję sobie sprawę, że nie każdy zrozumie więź, jaka może rozwinąć się między człowiekiem a jego psem, więc musisz mi uwierzyć, kiedy powiem, że część mnie umarła tego dnia, kiedy się z nią pożegnałam.

Znalazłam się bez sensu w życiu. Wszystko, co robiłam, było zaplanowane wokół jej leków, jej spacerów, naszego czasu przytulania. Wszystko. Była moją najlepszą przyjaciółką, moją siostrą/córką/matką, moim powiernikiem. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Czułam się jak rozdrobniona istota.

Kilka miesięcy później zdałam sobie sprawę, że 13-letnie małżeństwo, w którym byłem, już mi nie służyło. Postanowiłam więc odejść. To był zły czas. Anglia właśnie weszła w pełną blokadę. Nie wiedziałam, dokąd się udać. Dosłownie kilka dni przed ogłoszeniem lockdownu zapewniłam sobie pracę mechanika na pełen etat. Wszystko wisiało na włosku.

Na szczęście sklep rowerowy pozostał otwarty przez cały okres pandemii, więc miałam pewny dochód. Przeprowadzałam się od domu przyjaciela do domu przyjaciela, aż znalazłam profesjonalny wspólny dom. W tym samym roku, dzięki sklepowi rowerowemu, poznałam mojego obecnego chłopaka. Wystarczy powiedzieć, że był to bardzo trudny początek, a po niedawnym odejściu z długotrwałego związku było to bardzo trudne emocjonalnie.

Dużo czasu zajęło mi przetworzenie żalu po stracie psa i żalu po zakończeniu długotrwałego związku. Wejście w nowy związek, w którym ciągle czułem się jak na huśtawce, spotęgowało to wszystko, więc spędziłam kilka miesięcy kwestionując wszystko.

W lipcu 2021 roku pojawił się promyk słońca; zostałam zaproszony do nauczania podstawowej mechaniki szlaków w Sisters In the Wild podczas ich letniego spotkania. Nie mogłam się doczekać. Zapowiadało się niesamowicie (spoiler: zapowiadało się). Następnie, trzy dni przed wyjazdem do Lake District, otrzymałam wiadomość, że moja mama, która zaginęła przez 14 lat, została znaleziona martwa. Nie chcę wchodzić w szczegóły, bo to bardzo skomplikowany i bolesny temat.

Powrót do domu po tym wydarzeniu był trudny, ponieważ cały czas miałam w głowie tę wiadomość. Mój romantyczny związek nadal był bardzo trudny i nie wiadomo było, czy uda nam się przetrwać, ponieważ on był w Polsce na pełny etat. Zmagałam się z emocjami i odwykłam od wielu rzeczy, które kiedyś przynosiły mi radość.

W październiku moja młodsza siostra i jedyna bliska krewna jechała do schronu przeciwburzowego w Tennessee, gdzie mieszka, i została porwana przez tornado i rzucona kilkaset stóp. Widząc ją w szpitalnym łóżku, całą czarną i siną, a potem widząc spłaszczony samochód... nie można przestać myśleć o tym, co mogło się wydarzyć tej nocy. Jednak była w jednym kawałku i wyzdrowieje za kilka miesięcy.

Teraz musiałam tylko dotrwać do świąt. Miałam zapewniony tydzień wolnego, mój chłopak miał do mnie dołączyć na tydzień (pracował wtedy na Gibralterze), a ja miałam zamiar zrelaksować się jak nikt inny i cholernie dobrze się bawić.

Miał przylecieć 19 grudnia. 18 grudnia, w pracy, zaczęłam kaszleć i poczułam się trochę niepewnie. Do tego stopnia, że poprosiłam o pójście do domu. Obudziłam się 19 grudnia z okropnym samopoczuciem i pozytywnym wynikiem testu na obecność COVID. Zadzwoniłam do mojego chłopaka i powiedziałam mu, kiedy wchodził na lotnisko, żeby nie leciał. Całe wakacje spędziłam odizolowana w swojej sypialni. Jeden z moich współlokatorów był już daleko z rodziną, a drugi, błogosławiony, siedział przed moimi drzwiami i rozmawiał ze mną w dniach przed i po wyjeździe do domu rodzinnego. (Zawsze będę wdzięczny za te pogawędki, Sean!!! Dzięki tobie nie popadłam w głęboką depresję).

W tym momencie zacząłam już myśleć o założeniu własnej firmy. Po rozmowie z moim przyjacielem, byłam mentorem i członkiem kooperacji, Ryanem (z RyanBuildsWheels), zdecydowałem, że w pewnym momencie to zrobię. Nie wiedziałam tylko kiedy. Zacząłam bawić się różnymi nazwami i zacząłam rozmawiać z moim dobrym przyjacielem Chrisem o pomyśle na biznes. Jak zamierzam się nazywać?

Przez cały styczeń nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale zmagałam się z długim covidem (trwało to do kwietnia). Musiałam skrócić swoje godziny pracy do trzech dni w tygodniu i nie dogadywałam się z szefem w naszych relacjach zawodowych. Nadszedł czas.

Wciąż nie zdecydowałam się na nazwę firmy. Miałam wiele stron z potencjalnymi nazwami. Poprosiłam przyjaciół z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych o przesłanie pomysłów, aby powiedzieli mi, jakie pierwsze słowo przyszło im do głowy, kiedy pomyśleli o mnie, jakie było ich najmilsze wspomnienie, którego byłem częścią. Nic nie wydawało się właściwe.

Rozmawiałem z kimś, nie pamiętam z kim, o tym, jak emocjonalnym rollercosterem były poprzednie dwa lata. (Chris, czy to byłeś ty?) O tym, jak chciałam zmusić 2022 do bycia moim rokiem, do cholery, i że zamierzałam wykorzystać go ze wszystkim, co miałam, stworzyć własne możliwości, wydostać się z tego funku, w którym byłam. ALE... musiałam to zrobić z silnym sercem i umysłam. TRZYMAJ SIĘ. Silne serce. Silne serce. Hej, to jest w porządku. Brzmi w porządku. Wygląda ok. Czuje się dobrze. Czy jest w użyciu? Nie. Roześlij to do wszystkich znajomych, aby uzyskać opinie, natychmiast.

Jedną z rzeczy, która pochodziła od mojej grupy bliskich przyjaciół z liceum, było użycie "robót kołowych", ponieważ dawało to poczucie, że robię coś własnymi rękami i przypomina stalowe miasto klasy robotniczej, w którym dorastałam w środkowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych.

Chris zaczął projektować czcionki, przyglądać się paletom kolorów i... oto jesteśmy. Nadal, dziś, właśnie teraz, staram się iść naprzód z silnym sercem i silnym umysłam. Miejmy nadzieję, że to pomoże mi przetrwać to nowe życie w kolejnym, nowym kraju.

I've landed, arrived, I'm here. In Poland.

If you're reading this, you most likely know that I recently rode my custom Beaumont Bicycle, Poughkeepsie Mae, from The Hook of Holland to Grodów, in south west Poland, crossing the Netherlands and Germany along the way.

It. Was. Brilliant. THE best adventure I have ever been on. I rode through so many fantastic places and met so many lovely people.

But now, it's time to get down to business. Literally. However, it's not quite so straight forward.

I moved to Poland to join my partner and to see if I could make my little business work over here. Bristol was getting far too expensive for me and I would have had to give up the business, or turned it into a hobby, to keep it going and be able to afford to live there.

Poland is still relatively inexpensive and there are a lot of exciting things happening over here, bike-wise.

The plan is to keep a presence in the UK by heading back over every three-ish months, having built up orders in the lead up, to build for 1-2 weeks to fulfill all the orders. I have opportunities to work from Bristol, Nottingham and potentially London so will cycle through (no pun intended) the locations each visit.

Not sure when the next trip to the UK will be as, once my application for residency in Poland is submitted, I am required to remain in Poland for the duration of the process until I get my final decision from the voivodship.

So, for now, things are still a bit up in the air. Regardless, please get in touch if you want to talk wheels, discuss ideas, want to get some wheels in the future or simply want to talk to another bike nerd!

A question I get asked a lot in initial emails is 'so, how does this work?'

Here is a breakdown of what you can expect after you've emailed me.

Write in with a rough, or exact, idea of what you want. We are then able discuss componentry availability, costs and my lead time.

Once we agree a spec, I send a detailed invoice of the wheels to you for your sign off and the go ahead. At this point I require payment in full before any components are ordered. Currently, my business is too small to hold any amount of stock, it's too risky, financially, for me.

When payment is received, your wheel build date is confirmed, subject to all components arriving in time. If there are any hold ups or stock issues, I will notify you as soon as I am aware of the situation.

In terms of wheel build date, I usually give a 'week commencing' slot. I do this because, for the time being, I operate Strongheart two to three days a week whilst holding two other part time jobs. Booking builds in this way gives me a bit of flexibility in case things don't go to plan. I will always give you a 'your wheels will be ready by X date at the latest'.

If you are picking up wheels in person, I will notify you as soon as they are ready for pickup so that we can arrange a mutually convenient time for the handover. If wheels are being shipped, I will notify you when the wheels are finished and on what day they will ship.

Any other questions? Drop me a line. I'd love to hear from you.